The little things aren’t little: over de raadsels van het leven, empathie en leren ... hier is Philippe!

Mijn naam is Philippe en ik ben sinds kort werkzaam in onze groepspraktijk

Vierbunder.

Al van jongsaf wist ik dat ik arts zou worden

Ik studeerde af bij de laatste lichting die nog de titel van doctor in de genees-, heel- en verloskunde kreeg. Na 7 jaren studie al vind ik arts makklijker gezegd. Wat titels betreft, daaraan hecht ik in essentie weinig waarde, maar zoals Chat GPT het zou formuleren: ik heb een achtergrond in de geneeskunde, vind ik dan weer wat povertjes en niet stroken met de waarheid.

Wel waar is het feit dat ik al jarenlang gefascineerd ben door de werking van de menselijke geest en de wisselwerking tussen lichaam en geest, neurologie was mijn beste (20/20, wat ik nog altijd als een bijzondere prestatie beschouw) en meest boeiende vak. Ook voor het vak psychologie (dat toen gespreid werd over twee academiejaren), scoorde ik ook lang niet slecht.

Al van jongs af aan - 6 jaar was ik - wist ik dat ik arts zou worden en mensen wilde helpen, bijdragen aan hun welzijn. Hoewel ik aanvankelijk koos voor een studie geneeskunde, heb ik gedurende mijn carrière steeds meer interesse gekregen in de menselijke gedrag, de psyche, neurofysiologie, psychofarmacologie en de daaraan nauw verbonden therapeutische wereld.

Gedurende mijn jaren als arts kwam ik vaak in aanraking met de emotionele en psychologische uitdagingen van mijn patiënten. Ik ontdekte dat de behoefte aan begrip, begeleiding en psychologische ondersteuning net zo belangrijk is als de louter fysieke zorg die ik bood.

Boys don't cry

Tijdens de vele nachtelijke MUG-ritten bleef het beperkt tot die fysieke zorg. Er ontbrak tijd; tot de volgende hulpdiensten arriveerden hadden er jammer genoeg vaak al enkele jonge zielen hun lichaam verlaten.

Als 25-jarige ter plekke moeten beslissen wie nog een kans moest krijgen in het leven en wie moest achterblijven waren vreselijke ervaringen en raakten me diep. Bovendien speelde zich dit spijtig genoeg nog af in een tijdsgeest van ‘Boys don’t cry’.

Deze ervaringen en het complete gebrek aan de psychologische opvang van familie, laat staan mezelf, hebben me gemotiveerd om me verder te specialiseren in therapie en de psychologie.

Ik wilde me focussen op zowel het emotionele, het cognitieve als het daaraan rechtstreeks verbonden gedragsaspect.

Het zorgde ervoor dat ik besloot mijn medische kennis én mijn empathisch vermogen in te zetten om mensen op een holistische manier te helpen. Als medemens en vanuit gelijkwaardigheid.

Paternalisme is passé. Gelukkig maar.

Op kruispunten doen zich de meest wonderlijke zaken voor!

Naast mijn professionele achtergrond koester ik een diepgaande interesse in technologie, kunst en filosofie. Op de kruispunten van deze gebieden, hoe tegenstrijdig ze soms ook lijken, doen zich de meest wonderlijke zaken voor.

Deze enigma’s helpen me om te reflecteren over de snel veranderende wereld om ons heen en de rol die wij als mens daarin nog zullen spelen. Ze brengen me ook tot besef dat die rol mogelijks eerder beperkt zal zijn omdat we zeker niet het toppunt der evolutie zijn.

Dit vermogen om te reflecteren en te relativeren gebruik ik ook in mijn werk als therapeut. Ik geloof dat ieder individu uniek is en dat er geen eenduidige oplossing is voor psychologische vraagstukken. Mijn aanpak is dan ook gebaseerd op de specifieke behoeften van elke cliënt. Daarvoor moet ik goed leren luisteren, nog beter leren luisteren, actief leren luisteren, want het diep ingebakken aanreiken van oplossingen dat we als arts aanleren, biedt nog een grote ruimte om te verbeteren als mens in dit ruimte-tijd continuüm waarin we leven.

De enigma’s uit technologie, kunst en filosofie helpen me om te reflecteren over de snel veranderende wereld om ons heen en de rol die wij als mens daarin nog zullen spelen.

Geduld, nederigheid & bedachtzaamheid

In mijn persoonlijke leven heb ik geleerd het belang van geduld te waarderen, een eigenschap die ik tot voor kort vaak veronachtzaamde. Geduld, samen met nederigheid en dankbaarheid, zijn waarden die ik in mijn praktijk wil uitdragen.

Ik ben ervan overtuigd dat deze waarden bijdragen aan een diepere connectie met onszelf en met anderen.

Vermits ik mensen die kampen met afhankelijkheid en verslaving tot een belangrijk deel van mijn doelgroep reken (zijn we niet allemaal toch wel ergens wat aan verknocht?) en verslaving net het omgekeerde betekent van connectie, onderstreept nog maar eens het belang van connecteren met elkaar en elkaar als medemensen beschouwen. Het mens-zijn is op zich geen ziekte, dus waarom zouden we elkaar niet als gelijken benaderen en proberen mekaar te helpen doorheen de stormen die eigen zijn aan elk leven. 

Zijn we niet allemaal toch wel ergens wat aan verknocht?

‘Met mijn gat in de boter’ dat is Vierbunder voor mij.

Vanaf mijn eerste bezoek aan de praktijk was ik fan. Fan van de energie, de therapieruimtes, de collega’s die ik reeds mocht ontmoetten en natuurlijk van onze geweldige en lieve Anouk.

Ik kijk ernaar uit om mijn ervaring en kennis in te zetten binnen deze praktijk en hoop bij te dragen aan de groei en het welzijn van onze patiënten/cliënten. Samen kunnen we werken aan een betere toekomst, waarin mentale en emotionele gezondheid centraal staan.

Mijn partner/engel juf Petra, de hond Freddie van Petra’s dochter Fien	Plusdochter Fien (29) en haar vriend Sven (topkerel)	Zelfportret op de Draakplaats op de Pride onlangs, waar we verzeilden tijdens onze terugkomst huiswaarts van onze geliefde Dageraadplaats