Positief, kwetsbaar, nieuwsgierig … doel: inspireren. Dit is Valeria.

Ik ben Valeria, mama van 2 tieners, ik woon in Hoboken, ben gescheiden sinds 2017 en mijn werkstatus is #itscomplicated. Of misschien ook niet?

Ik geloof niet in toeval

Dus wanneer ik gevraagd werd om me voor te stellen, leek het plots allemaal niet meer zo complicated, en geloof ik dat alles loopt zoals het hoort te lopen. Ondertussen weet ik ook dat dat niet noodzakelijk betekent dat alles altijd prima en zorgeloos verloopt.

8 jaar geleden startte ik als gemotiveerde leerkracht Frans, en nu voelde het plots alsof dat hoofdstuk zijn laatste bladzijde schreef. Maar wat dan?

Toch meer samenwerkingen binnen de praktijk? Ik hoop het oprecht. Ik ben een echte teamspeler en geloof dat samenwerking altijd leidt tot meer inzicht en inspiratie en mogelijkheden.

Ik geloof dat alles loopt zoals het hoort te lopen. Ondertussen weet ik ook dat dat niet noodzakelijk betekent dat alles altijd prima en zorgeloos verloopt.

Maar eerst even terug in de tijd.

Mijn kindertijd tot vandaag in enkele woorden: gek, intens, raar, absurd, anders, eigenwijs, bewust, pijnlijk, leerrijk…

Cliché oh cliché, maar ik heb in de jaren van persoonlijke ontwikkeling geleerd dankbaar te zijn voor alle gebeurtenissen in mijn leven. Zelfs degene waarbij ik dacht dat mijn wereld zou instorten.

Is dat hoe het moet? Geen idee, maar mij heeft het in ieder geval gesterkt, rust gegeven en enthousiast gemaakt voor wat het leven me nog zal bieden. Het is iets wat ik heel graag meegeef aan mensen die bij me komen:

Je kan als je eigen verhaal herschrijven zodat het je dient en helpt om vooruit te kijken met het voordeel van de wijsheid uit het verleden.

De scheiding van mijn ouders wat heftig

De jaren nadien kwam er weinig of geen rust: veel verhuizen, veranderen van school, veranderen van vriendenkring. Toen ik 18 was, besloot mijn vader dat het ‘welletjes was geweest’ (wat dat precies was, weet ik nog steeds niet, eerlijk gezegd). Alle contact werd verbroken. Een kantelmoment, zoals dat dan heet.

Een volgende kantelmoment situeer ik in 2002, toen ik tijdens mijn studie vertaler Frans-Russisch 6maanden in Irkoetsk, Rusland woonde en studeerde. Een deeltje van mijn hart ligt nog ergens bij het Baikalmeer, trouwens. Ik hoop daar ooit weer naartoe te kunnen reizen samen met mijn 2 tienerzonen. Zelfstandig wonen, budget beheren, ver weg van huis, in een tijdzone van 6u verschil, in een cultuur die weinig lijkt op de Westerse. Maar oh zo hartelijk en dus ook leerrijk !

Enkele jaren na mijn terugkeer werden mij emigratieplannen in de war gestuurd door de ontmoeting met Bart, met wie ik net geen 10 jaar getrouwd ben geweest. We zetten samen 2 geweldige zonen op deze wereld. Stan is 14 en Seth 13. 2 ukjes op 16 maanden tijd: een volgende kantelmoment. Genoegen nemen met imperfectie, controle loslaten, meer genieten van de nu-momenten, aandacht verdelen.

Deze foto werd genomen vlak na mijn scheiding in 2017 en staat voor symbool voor mijn nieuwe start.

Ik verloor me in het zorgen voor anderen.

Na enkele jaren besefte ik dan dat zelfzorg en gedeelde verantwoordelijkheid binnen een relatie nodig zijn om voor anderen te kunnen zorgen. Een van de meest waardevolle inzichten die ik had, helaas leidde dit ook wel tot de scheiding. Althans dat is mijn beleving. Nadien had ik geen keuze meer: als ik niet voor mezelf zorg, zullen anderen voor mijn kinderen zorgen… Dat zou niet gebeuren. Ik begon zo aan het traject van persoonlijke ontwikkeling. Dat loopt nog steeds en zal waarschijnlijk ook nooit eindigen. Ik vind het fijn, uitdagend wel. De immernieuwsgierige eeuwige student in mij is ook op dat vlak onverzadigbaar. Ik vind het heerlijk! Zelfs al gaat ook dat met ups en downs, momenten van enorm zelfvertrouwen en momenten waarop ik me afvraag waarom ik dit in Godsnaam doe. Het is allemaal helemaal oké. Ik heb er vertrouwen in dat het leven me nog heel wat te bieden heeft: een langere rondreis door Europa, of daarbuiten, samen met mijn zonen past hopelijk in dat verhaal. 😊

Mijn persoonlijke ontwikkelingstraject begint met een opleiding tot kindercoach, gebaseerd op NLP en hypnose.

Kinderen en jongeren hebben naar mijn mening zoveel wijsheid, dat we beter wat meer naar hen zouden luisteren.

En dat doe ik met plezier. Al geef ik toe dat ik daar voorlopig enkel als leerkracht veel voldoening uit haalde. Het zou fijn zijn mocht dit in de toekomst kunnen als therapeute.

"Ik associeer mezelf met een dolfijn"

In 2019 startte ik dan met de studie Chinese geneeskunde: post-graduaat massage- en bewegingsleer. Mijn overtuiging dat elke fysieke kwaal een emotionele oorzaak heeft werd daar bevestigd en gestaafd.

Hiermee neem ik een groot risico, vind ik zelf, in deze wereld van klinisch/wetenschappelijke scholing ...

In mijn werk als therapeute is het o.a. mijn missie om de kracht van het zelfhelende vermogen van ons lichaam aan te moedigen en ‘genezing’ van binnenuit te laten gebeuren.

Ik ben in dat hele proces slechts de begeleider. De persoon voor mij beslist wat er gebeurt en wat niet, hoe hard er gewerkt wordt of niet. Binnen de technieken van de Chinese geneeskunde, gebruik ik meridiaanmassage, cupping, guasha, helende geluiden, orgaanmassage.

De kracht van taal

Wanneer er gekozen wordt om zonder tuina of Qigong te werken, hecht ik veel belang aan taal (daar komt mijn vertaleropleiding toch een klein beetje om de hoek kijken): Hoe praat iemand over zichzelf, met anderen, over anderen? Welke woorden worden vaak of zelden gebruikt? Hoe is iemands intonatie of ademhaling? De energie en kracht van de taal die je spreekt is enorm, dus je kan ze maar beter ten goede gebruiken. Het is volgens mij ook belangrijk dat mensen verbeeldingskracht hebben of bereid zijn deze aan te spreken. Niks is te zot. Alles heeft een waarde. Ik geloof dat verbeeldingskracht grotendeels de onderbewuste mogelijkheden naar het bewuste brengt.

Does this make any sense? Hoeft niet persé zelfs. Als het wél het geval is, hoop ik dat we elkaar ergens eens kunnen spreken op een georganiseerd moment en elkaar kunnen inspireren. Want dat is waarover het gaat voor mij: inspireren en van elkaar leren. Jong, oud, ervaren, onervaren, psycholoog, coach, kind, volwassene… Iedereen leert van iedereen.

Hoewel ik al enige tijd deel uitmaak van het Vierbunder-team, zie ik o.a. dit moment als een nieuwe start in mijn ‘carrière’ en kijk ik oprecht uit naar uitwisseling: van jullie visies op de wereld en de manier waarop jullie met de wereld en de mensen omgaan. En als daar interesse voor is, ook naar uitwisseling van kennis en de ervaring van elkaars therapie.

Tot snel!

Valeria

Het bevroren Baikalmeer: zeer indrukwekkend